Op maandag 28 april 2008 werden we verwacht in het Radboudumc in Nijmegen. De oncoloog wist te vertellen dat ik statistisch te oud was om zaadbalkanker te krijgen. Na je 35ste is de kans op zaadbalkanker erg klein. Bij de meeste mannen…
Bovendien ik had uitzaaiingen. En die “wat uitzaaiingen” waar in het Helmondse over werd gepraat waren “wat erger” dan dat we hadden verwacht. Het was dramatisch….
De oncoloog zei: “Ik zie dat u volgende maand 43 wordt. Als u dat maar haalt….”
Met andere woorden, de situatie was ruk. De uitzaaiingen waren mijn sleutelbeen voorbij en hadden ook daar de lymfeklieren aangetast.
Voorstel was om vandaag wat onderzoeken te doen, Dezelfde dan in Helmond. Dat betekende een paar longfoto’s, een CT scan abdomen-thorax (buik-longen), een longfunctietest en een compleet bloedonderzoek. Aan de hand van de uitslagen zou dan morgen een voorstel tot behandelplan besproken worden.
“Ik zie dat u volgende maand 43 wordt. Als u dat maar haalt…”
Halte 1 was bloedafname. Een tijdje geleden scheet ik hiervoor zeven kleuren stront maar over dat trauma was ik heen. Er moest alleen zoveel bloed gedoneerd worden dat ik erg licht in mijn hoofd werd. Alles om me heen begon te draaien. Nog even en ik zou een bloedtransfusie nodig hebben. Gelukkig viel dat op, kreeg ik wat te eten en te drinken.
De longfoto werd aan de andere kant van het ziekenhuis gemaakt en de CT-scan op de SEH omdat ik daar meteen terecht kon.
Nadat de CT scan was gemaakt gingen we terug naar het beginpunt, Ingang 8. Maar in plaats van wachtkamer rood werd het nu wachtkamer blauw. Voor een longfunctietest. Zo’n test waarbij in een glazen kooi plaatsneemt. En dan met een slang in je mond en een knijper op je neus heel hard moet inademen. Een aantal keer. Daarna moet je zolang en krachtig mogelijk uitademen. De verpleegkundige moedigt je dan aan. “Ga door…..ga door….ga door…..
Op het moment dat je blauw aanloopt mag je stoppen.
