Op 25 november ging het weer richting Radboudumc voor wat bijkomend onderzoek. Beginnend met een EMG op Neurologie,
Nadat ik me had gemeld bleek dat mijn handen te koud waren voor het onderzoek. Vond ik niet echt vreemd, bijna eind november en heel warm was het buiten niet. Geen probleem, ik mocht plaats nemen in een grote stoel met links en rechts van me twee bakken met stromend warm water. Er stonden er ook twee op de grond voor mijn “voetjes” Nadat mijn handen en voeten onder water stonden begon een en ander ook nog heerlijk te borrelen. Eigenlijk verwachtte ik er toen ook nog een massage erbij, maar die bleef uit. Nadat ik zo een kwartier gezeten had was het uit met de pret en moest ik mee naar de onderzoekkamer waar mijn EMG zou plaatsvinden.
In de behandelkamer mocht ik plaatsnemen op een bed. Er waren twee laboranten aanwezig. Een bij kluwen draad en er zat er een bij een pc.
Een laborant begon bepaalde plaatsen op mijn onderarmen te meten. En daar met een stift streepjes te trekken. Dat was om te bepalen waar hij de elektrodes zou plaatsen. Dit onderzoek was pijnloos, want na het (nauwkeurig) plaatsen van een elektrode begon de laborant bij de computer, die voor die tijd niet had bewogen ook te leven, door met de muis te bewegen. Dit resulteerde in een kloppend geluid dat uit de computer kwam en gelijktijdig begon mijn pink te bewegen. Vreemd, ik kon dat niet tegenhouden, naar mate dat kloppend geluid sneller ging, begon mijn pink ook sneller te bewegen. Zo werden al mijn vingers onderzocht en wat ik hier en daar opving zag dat er niet erg afwijkend uit. Daarna begon de laborant aan mijn onderbenen en dat gebeurde met een naald. Er was even overleg over welke naald er gebruikt ging worden en er werd unaniem voor een groene gekozen. Unaniem? Aan mij werd niets gevraagd, hoewel ik groen wel een leuke kleur vind.
Ook hier werd er gemeten en werden er her en der streepjes getrokken. Op een gegeven moment werd de “groene” naald recht in de spier geduwd die de grote teen aanstuurt. De neurologe had niets te veel gezegd, dat voelde ik dus echt wel. Het voelde alsof er een gloeiende spijker in mijn been zat. Nou wilde die laborant ook nog dat ik mijn grote teen zover mogelijk naar achteren bewoog. Er zat een draadje aan de naald bevestigd dat de samentrekking van de spier opmat. Maar omdat die spier samentrok en de naald eigenlijk gewoon niet bewoog deed dat nog meer zeer…
Gelukkig werd dit onderzoekje maar een keer of 3 herhaald, want links had ik nog een been en daar moesten ook wat naalden ingeduwd worden.
Omdat ik voor het onderzoek een kwartiertje met water had gespeeld was het onderzoek dus ook zeker een kwartier later klaar en daardoor kwam mijn afspraak op de longfunctie-afdeling een beetje in het gedrang. Want die was al over 10 minuten, maar neurologie en de afdeling waar longfunctie-onderzoek gedaan wordt liggen maar een twintig minuten lopen bij elkaar vandaan.