De oncoloog begon over de uitslagen van de onderzoeken van gisteren. Zover die bekend waren. “Want er staat nog wat bloed op kweek”, zei ze. “En dat duurt even. Mar wat we nu weten is het niet goed. De tumormarkers rijzen de pan uit,” Ook waren veel andere dingen in mijn bloed niet goed. Moeilijke woorden dingen, Dus niet suiker, calcium en zo. Maar van die drie keer woordwaarde dingen.
“Uw longfoto is niet goed. Hij is niet mislukt, maar u heeft ook longemfyseem. Ook zijn uw longen aangetast door de zaadbalkanker. De longfunctietest is ver beneden het niveau wat iemand van uw leeftijd en postuur zou moeten hebben. Daarmee zadelt u ons op met een probleem. Het reguliere behandelplan kan niet door gaan, omdat de chemo die we van plan waren u toe te dienen vooral de longen aantast. Met andere wooorden, mocht u het overleven eindigt u in een rolstoel met een zuurstoftank.”
Ik schrok me het apelazerus en mijn vrouw wist ook niet erg veel uit te brengen. Waarom dit in het plaatselijke ziekenhuis niet gediagnosticeerd was weet ik nu nog niet. Daar moet ook iemand op mijn longfoto gezien hebben dat ik emfyseem heb, en dat mijn longfunctie niet bepaald geweldig is.
Achter deur 2 hebben we een plekje gereserveerd onder een oude eik. Daar kunt u al vrij snel terecht…
“We hebben twee keuzes voor u”, zei de oncoloog. “Achter deur 1 hebben we experimentele, nieuwe chemo. Die het zaakje heel misschien kan oplossen. Achter deur 2 hebben we een plek voor u gereserveerd onder een oude eik. Daar kunt u al vrij snel terecht als u deur 1 weer dicht doet. Gaat u voor deur 1 wordt u morgenmiddag opgenomen.”
