Nadat het EMG onderzoek voltooid was, mocht ik naar poli Longgeneeskunde. Of van Radboud Oost naar Radboud Centraal. Gelukkig wisten ze daar dat ik onderweg was van poli Neurologie. De arts begon met een longfunctie test om de capaciteit van een en ander in beeld te brengen.
Hierna was het tijd voor het echte werk. Een inspanningstest compleet met een infuus in een slagader, hartmonitoring en een zuurstofmasker. Zeg maar trainen zoals bijvoorbeeld een Lance Armstrong dat deed. Maar dan zonder EPO en zonder infuus. Dat was de bedoeling. En dat ging mis. Een beetje. Omdat het Radboudumc een academisch ziekenhuis lopen er veel leerling verpleegkundigen en leerling artsen (heet dat zo?) rond. Ik kreeg het verzoek of een van de verpleegkundigen het infuus in de slagader mocht aanprikken. Natuurlijk mocht ze dat.
Er werd wat geklopt op beide armen, er kwam een stuwbandje bij wat alcohol, toch een licht groen naaldje (er was lichte twijfel over een roze) en even klopperdeklop: poging 1. En dat ging mis en had ik een soort van slagaderlijke bloeding. Was een mooi gezicht dat je bloed pulserend je ader uitkomt. Soort fonteintje van ruim een meter hoog. Het meiske was spierwit, haar kleding was rood. Gelukkig was er meteen hulp die een en ander dichtduwde met een drukverband. Ik scheen nogal wat bloed verloren te hebben want om me heen was het behoorlijk rood van kleur. Zulke dingen gebeuren, daar kon de jongedame niets aan doen. Dat zei ik ook tegen haar: “Over een jaar of 70, wanneer je met een paar anderen in een zaaltje zit, denk je opeens aan vandaag. En dan moeten jullie allemaal lachen.”
“Over een jaar of 70, wanneer je met een paar anderen in een zaaltje zit, denk je opeens aan vandaag. En dan moeten jullie allemaal lachen.”
De tweede poging ging goed, de fietstest ging goed en de capaciteit van mijn longen viel binnen de norm. Ook geen tekenen van COPD want er bleef geen “restcapactieit” achter in mijn longen.
De longarts kon eigenlijk weinig meer voor me doen en ik werd terugverwezen naar Oncologie. De uitslag van het EMG zou een week later komen en daaruit bleek dat mijn klachten echt van de chemo-kuren afkwamen, want er was niets afwijkends te zien op het EMG. Goed nieuws was, dat de klachten vanzelf zouden (kunnen) verdwijnen .
