Neurologie

N

In november, de volgende controle bij oncologie meldde ik dat ik een doof, tintelend gevoel had in beide pinken en ringvingers. De kant die aan mijn pinbk grensde. Dat bedoel liep door aan de buitenkant van mijn armen tot ongeveer de elleboog. Een soort gelijk gevoel had ik in tenen en onderbeen. Volgens haar zou dit best een bijwerking kunnen zijn van de chemo. Want het kwam vaker voor, maar omdat ik ook een neurologische aandoening had (NF 1) zouden er ook wat zenuwtjes bekneld kunnen zitten. Misschien, maar het kan ook aan de chemo liggen. Toch kreeg ik een verwijzing naar de neuroloog die er naar zou gaan kijken. 
Mijn verdere controle hier was weer helemaal goed. Deze keer was er een chirurg aanwezig. Dat is een beetje standaard procedure in Nijmegen, een extra iemand bij mijn onderzoek. Dat varieert van eerste jaars studenten tot co-assistenten, chirurgen, internisten en meer. Meneer de chirurg wilde mij ook even onderzoeken en deed dat anders dan mijn oncologe. En…dat wierp vruchten af. Hij wist te vertellen waar mijn pijn vandaan kwam (lees: zou kunnen komen). Op de plaats waar ze de incisie hadden gemaakt om mijn complete rechter testis te verwijderen ligt een soort een knooppunt van zenuwbanen, lymfeklieren, spieren en meer. “Hoe voorzichtig ze ook gesneden hebben, ze raken daar altijd wel iets”, zei hij. “Waarschijnlijk zijn er wat zenuwbanen geraakt, die zich nu aan het herstellen zijn en dat doet pijn. Klinkt heel raar, maar dat doet dus zeer. Hebben ze u dat niet verteld, voor of na de operatie?” 
-“Nee.” 
“U had zelfs incontinent kunnen worden door deze operatie.” 
Opeens doemde die reclame op van die oudere dame die heel vrolijk over een hekje springt met een Tena-Lady in. Je ziet er helemaal niets van… Jezus, wat een schrikbeeld zeg. Blij dat ik dat nu pas hoorde en niet voor mijn operatie. Incontinent, dat had er dan ook nog wel bij gekund… 

Ik vind dat u moeilijke vragen stelt.

In ieder geval wist ik nu waar de pijn vandaan kwam. Een soort van napijn van de operatie eerder dat jaar. Mijn oncoloog zou de verwijzing naar neurologie regelen.
Die afspraak was op 13 november. Poli Neurologie ligt aan de andere kant van het Radboudumc. Ingang Oost. Da’s een mooie naam voor een tv-programma.
Bij een neuroloog moet je neurologische testjes doen. Met blote voeten over een denkbeeldige (witte?) lijn lopen, op je tenen lopen, op je hakken…armen wijd, ogen dicht en dan met je wijsvinger het puntje van je neus aanraken…
Uiteraard had ze opgemerkt dat ik neurofibromatose had en dat is voor een neuroloog natuurlijk uiterst interessant. Want 1 op 3000 mensen heeft deze aandoening. Ze wilde weten of ik daarvoor in behandeling was en hoe een en ander was ontdekt..

Ze ging verder met het onderzoek en begon ze mijn reflexen te testen met zo’n hamertje. Bij de knie, onder mijn voeten en meer van die gein. Alles werkte, min of meer, alleen mijn Achillespees-reflex die deed helemaal niets (meer). Dat scheen wel bij mijn klachten te horen want zij vond het in ieder geval niet vreemd. Daarna moest ik op mijn rug gaan liggen waarna ze met een cocktail-prikker in mijn benen begon te steken. Of ik dat voelde. Ja, dat voelde ik wel. Maar heel ver weg. Net alsof ik mijn broek nog aanhad. Daarna streelde ze over mijn been met een wattenstaafje. Tenminste dat zei ze tegen mij, want daar voelde ik dus helemaal niets van. 
Ze vroeg: “Welke teen beweeg ik nu?” 
Werkelijk, ik had geen idee… “De middelste” 
“Ik bedoel…van welke voet.” En daar had ze dus bijna het grote geheim verraden, maar ik speel dan gewoon mee… 
– “Ik vind dat u moeilijke vragen stelt.” Gelukkig kon ze daarmee lachen en ze vroeg zich wel af of ik haar niet straal voor de gek lag te houden.
“Als ik er nu een naald in steek, voelt u dat dan wel?” 
– “Geen idee, gaat uw gang.” 
En meteen duwde ze een flinke naald boven in een van mijn tenen. En ik had werkelijk geen idee in welke van de tien die naald zat. 
De reactie van mijn vingers en onderarmen was min of meer hetzelfde. Volgens haar kwamen mijn klachten toch van de chemo, want dit kwam meer voor. Maar ook hier kon geen uitsluitsel over worden gegeven, vooral door die NF1.

“We maken een EMG”, zei ze. “EMG staat voor Electromyogram. We gaan de werking van uw spieren en zenuwen meten door stroomstootjes door uw zenuwen te sturen met behulp van elektroden. Want omdat u NF heeft zou het best eens kunnen dat er zenuwbanen in uw elleboog afgeklemd zitten. Als dat zo is krijgt u een neuro-chirurgische operatie, hoewel we dat liever niet doen. Want dat zou grote complicaties kunnen opleveren.” Weer kreeg ik dat beeld van die over een hek springende bejaarde Tena-Lady voor mijn ogen. “We moeten dan rekening houden met verlammingsverschijnselen omdat daar, in dat gebied, enorm veel zenuwbanen en pezen en spieren lopen. Het risico dat we iets raken is erg groot. Maar zo ver is het niet en de keuze is aan u. Ook laat ik de werking van uw beenspieren controleren omdat uw Achillespees-reflex niet werkt. En dat doen we met naalden… Gelukkig was ik daar helemaal niet meer bang voor.

Bring it on.

Nadat mijn consult bij de neurologe ten einde was, mocht ik bij de assistente een afspraak maken voor een EMG. Na wat gesnuffel in het afsprakenbestand op (in) de computer zag ze dat ik op 25 november (2008) een afspraak had staan voor een longfunctie/capacitietstest. “Dan doen we het EMG daarvoor, dan hoeft u ook niet op en neer te blijven komen”, zei ze.

By Ton Jacobs