Op de poli Aangezichts- mond- en kaakchirurgie liep het wat anders dan verwacht. De behandelend kaakchirurg voelde en kneep wat in mijn knobbel, had overleg met een andere kaakchirurg die ook weer begon te knijpen, en ook hij had geen idee over hoe en wat er zat. Ik begon wel te begrijpen dat er vandaag niet gesneden ging worden en na overleg werd een derde kaakchirurg bij gehaald.
Nadeel was dat er van binnen uit werd gevoeld en tandartsen hebben al een aantal jaren van die latex handschoentjes aan. Normaal is dat niet zo’n probleem, maar als er vingers in je mond worden geduwd wordt het een heel ander verhaal. Heel mijn bek smaakte en rook naar latex. Bovendien wist ik niet dat er zoveel vingers in mijn mond pasten. Vroeger had ik dat zelf ook wel geprobeerd, als baby zijnde en toen kwam ik al een heel eind. Maar nu zaten er toch wel minstens een stuk of zes vingers in mijn mond, en dan ook nog van drie personen. Ook werd er aan de buitenkant hard geduwd, getrokken en geknepen waardoor er weer een mooie blauwe plek ontstond.
Na een tijdje kwam het verlossende woord. Het moest eruit, want ook hier: geen idee… Het zou een operatie worden onder volledige anesthesie met opname en gratis overnachting, want het was een gevaarlijke operatie waarbij nog niet bekend was of het van binnen of van buiten verwijderd zou worden. Een litteken op mijn wang was natuurlijk ook niet alles, maar dat schijnt weer aantrekkelijk te zijn.
U had het over een gevaarlijke operatie??
“Het wordt een operatie met een hele reële kans op een aangezichtsverlamming, omdat er in uw gezicht nogal wat spieren en zenuwen lopen is de kans dat er iets wordt geraakt erg groot. Vandaar ook volledige narcose.”
Ik had iets verwacht van plaatselijke verdoving, mesje, sneetje, tangetje, klein rukje, hechtdraadje en hoppa. Klaar.
Het wordt een operatie met een hele reële kans op een aangezichtsverlamming
Holy Moly… Dit klonk echt heel serieus…een aangezichtsverlamming. Daar kon ik dan wel niet dood aan gaan, maar ik vond dat eigenlijk ernstiger klinken dan dat “U heeft kanker” van een ruim een jaar geleden, want dat zie je nu niet meer aan de buitenkant, en een scheef gezicht wel. Bovendien heb ik niet vooraan gestaan toen er gezichten werden uitgedeeld.
Die beloofde aangezichtsverlamming kon variëren van een beetje een scheve mondhoek, tot een helemaal verlamd gezicht aan de rechterkant waardoor ik dan misschien ook niet meer zou kunnen praten, of misschien alleen nog wat oerwoudkreten zou kunnen produceren. En mijn tong kon dan ook geheel of gedeeltelijk verlamd raken. En dan kon normaal eten en drinken ook een probleem worden. Dus dan kon ik McDonald’s ook vergeten.
Fuckerdefuck. Dat klonk echt serieus ernstig. Optie 1 van Onco klonk opeens veel beter, gewoon laten zitten en kijken wat er gaat gebeuren. Maar deze maatschap had nog een troef achter de hand. Er scheen ook nog een Oncologisch Kaakchirurg rond te lopen, maar die was er nu even niet. Daar moest ik een nieuwe afspraak voor maken en dat was ook binnen een week. Een week waar we eens even alles op een rijtje konden zetten. Want het zag er opeens weer heel anders uit. Het was een enerverend weekje. Een week waarin dat woord “aangezichtsverlamming” maar bleef rondspoken. Een aantal keren per nacht werd ik zelfs zwetend wakker en al helemaal toen de datum van de afspraak dichterbij kwam. Eigenlijk had ik geen keuze, die had ik namelijk al gemaakt. Mijn knobbel moest er uit, of nu, of over een maand of twee als hij toch kwaadaardig bleek te zijn of gewoon dermate groot gegroeid was dat ik al een scheef gezicht zou hebben. Maar toch, met een aangezichtsverlamming (of erger) had ik geen rekening gehouden.
